Tak, właśnie ty masz szansę zostać jednym z kolonizatorów Marsa

 

Przejdźmy jednak do konkretów. Plan misji wygląda w skrócie następująco:

W 2013 r.: Budowa repliki kolonii na Ziemi oraz wybranie pierwszych 40 astronautów, którzy będą w niej trenować.

W 2014 r.: Wyprodukowanie pierwszego satelity komunikacyjnego.

W 2016 r.: Start misji zaopatrzeniowej z 2,5 tonami żywności i innymi niezbędnymi elementami w pobliże planowanego miejsca założenia kolonii, przy wykorzystaniu statku Dragon.

W 2018 r.: Wysłanie łazika celem znalezienia najlepszego w okolicy miejsca do lądowania.

W 2021 r.: Wysłanie kolejnego łazika oraz sześciu statków Dragon, mających posłużyć jako kapsuły mieszkalne, zaopatrzeniowe oraz podtrzymujące życie.

W 2022 r.: Start rakiety Falcon Heavy z pierwszymi astronautami.

W 2023 r.: Lądowanie na Marsie.

W 2025 r.: Dotarcie na planetę drugiej grupy astronautów.

W 2033 r.: Kolonie będzie zamieszkiwać już 20 osób.


Koszt takiego przedsięwzięcia obliczono na 6 mld dolarów (dla porównania - koszt misji Curiosity to ok. 2,5 mld). Mieliby go pokryć prywatni inwestorzy i pasjonaci z zasobną kieską. Tych z kolei ma przekonać... szum medialny i specyficzny rodzaj reality show, w którym poznalibyśmy owych 40 wyselekcjonowanych śmiałków, śledzili ich postępy oraz sami zadecydowali, którzy nadają się do takiej misji najlepiej. Tutaj właśnie otwiera się furtka dla tych, którzy chcieliby spróbować swoich sił.
 

 

I tutaj również pojawia się jeden problem, który odstraszy wielu - kolonizacja Marsa będzie, przynajmniej na początku, podróżą w jedną stronę. Śmiałkowie, którzy się tego podejmą, zostaną tam najprawdopodobniej do końca życia.

 

 

Czy taki karkołomny projekt ma jakąkolwiek szansę się powieść? Być może sprawdzi się stare, dobre powiedzenie: w tym szaleństwie jest metoda. Prywatni inwestorzy pokazali już, że potrafią wysłać człowieka w kosmos za mniejsze pieniądze niż instytucje państwowe. Czemu miałoby się to nie udać z kolonizacją?