Następuje pokemonizacja polskich dziewczyn

 Wersja ekstremalna nosi nazwę „Emo”, w jej efekcie oczy wyglądają na podbite; styl ten najczęściej jest domeną nastoletnich fanek Tokio Hotel.

Zabiegi te z reguły zajmują kilka godzin, jednak trzydziestostopniowy upał robi swoje, wskutek czego ciężka praca tych dziewcząt idzie na marne. Makijaż najczęściej spływa w ciągu zaledwie kilkunastu minut. Oprócz makijażu ważny jest tez styl: szczytem mody są czarne rybaczki, białe buty (na przykład a’la moda ślubna), koszulka kończąca się nad pępkiem, kiczowata torebka i ciągnący się za taką dziewoją zapach wody DAWID OCH, czyli imitacja dużo droższej wody Davidoff. Wszystkie te designerskie zabiegi mają na ogół jeden rezultat - produktem jest typ podrzędnodyskotekowy czyli pokémon, który to zwykle zalicza (czyli kolekcjonuje) się w ubikacji w niteclubie. Istnieje jednak także druga kategoria pokémonów, która cechuje się niemalże tymi samymi atrybutami, lecz główna różnica to niezbyt atrakcyjna uroda, pogorszona jeszcze przez "zabiegi upiększające" – taka odmiana pokémonów to tzw. "pasztet" i zazwyczaj nikt nie chce ich kolekcjonować, no chyba że jakaś litościwa dusza, która spożyła zbyt dużo "upiększacza rzeczywistości", czyli alkoholu, zdecyduje się na jedną z nich. Jednak z uwagi na krótkotrwale działanie wody ognistej, płomienne uczucia wygasają wprost proporcjonalnie do wysikanego alkoholu i zazwyczaj nad ranem znajomość się kończy.

Strategia, czyli wielkie łowy

Pokémony zwykle wyruszają na łowy w parach, najczęściej jest to konfiguracja pokémon + pasztet. Układ ten przypomina nieco symbiozę, znaną nam z lekcji biologii i obie strony zazwyczaj osiągają wymierne korzyści ze swojej współpracy. Pasztet myśli, że używając ładniejszej koleżanki "na wabia" wyhaczy sobie jakąś ofiarę, natomiast atrakcyjniejszy pokémon wykorzystuje paszteta jako tło, przy którym można błyszczeć. Jednak ofiary bardzo często są w stanie wykorzystać tego typu sytuacje do swoich celów i nasz potencjalny „latinolover” w koszuli hawajskiej po przetańczeniu kilku „kawałków” z pasztetem „dyskretnie” pyta ją o numer telefonu atrakcyjniejszej koleżanki. Kolejna kategoria to tzw. "plastiki", służące dresom jako ruchomy element dekoracyjny do ich 30-letnich beemek lub Volkswagenów, gdy nie jest używany do innych celów. Iloraz inteligencji typowego plastika wylicza się ze wzoru 0.01+(n-10000) do potęgi -22, gdzie n stanowi iloraz inteligencji jej chłopaka dresa, których średnie IQ wynosi od 1 do -10, najczęściej jednak wartość ta jest o 20 niższa od temperatury pokojowej.

Myśliwy czy zwierzyna?

Oprócz pasztetów w kategorii pokémonów wyróżnia się także kilka pośrednich podkategorii, do których należą „lolitki”, „blachary” i tzw. „sponsor hunters”, czyli łowczynie sponsorów. Na początek zajmiemy się wyjaśnieniem zjawiska blachary. Blachary zwykle spotykane są w ich naturalnym ekosystemie, czyli na różnego rodzaju imprezach i wiejskich dyskotekach. Wyglądem niczym nie różnią się od pokémona w wersji wyjściowej, jednak jej metody na wyhaczanie zwierzyny są całkowicie odmienne. Łowy zaczynają się od przeciągłego „oblookiwania” potencjalnej ofiary, przy czym szczególna uwaga jest tu zwrócona na ubiór, fryz i gadżety, czyli mobajl foun. Jeśli wszystko jest na swoim miejscu, blachara przystępuje do działania: podchodzi do ofiary, szczerzy się i trzepocząc ociekającymi mascarą rzęsiskami, mruczy: „czym podjechałeś misiu?” albo „przejedziemy się?” i po kilku drinkach na koszt naiwniaka oraz dyskretnym looknieciu na zawartość jego portfela, ulatnia się z imprezy na tzw. „szybką jazdę” czyli „drift po wsi”, który kończy się ogniście w pobliskim parku bądź w miejscu, gdzie jest dużo drzew i krzewów i bujna roślinność w postaci wysokiej trawy. Kolejną kategorią są „sponsor hunters”, czyli łowczynie sponsorów. Dominują tu „skromne” studentki, które co prawda mają kasę na opłacenie semestru, ale jako że marzy im sie „high life”, pragną zakosztować życia i przy okazji nieźle się zabawić. Dziewczęta tego pokroju najczęściej chętnie korzystają z dobrodziejstw technologii XX wieku i wyhaczają sponsorów korzystając z chatów, serwisów społecznościowych, czyli portali w stylu NK i różnego rodzaju ogłoszeń towarzyskich. Na rezultaty nie trzeba długo czekać – po tygodniu, dwóch, konto pocztowe zapchane jest wręcz mailami od śliniących się facetów w średnim wieku. Pozostaje tylko sfinalizowanie transakcji i po ustaleniu ceny nogi juz są „auf machen” na dziewiątą piętnaście. Potem można spokojnie pobieżyć z koleżankami na zakupy i poszpanować nową torebką od Louis’a Vuitton’a czy teą kiecka od Prady, będącymi dowodem wdzięczności od ich jakże bezinteresownego dobroczyńcy. Oczywiście rodzice nie mają zielonego pojęcia skąd ich córcia ma tyle kasy, bowiem w momencie przyjazdu do domu bądź wizyty rodziców zamienia się ona w grzecznego aniołeczka.