Dzbanuszek w kwiatki
nadstawia ciekawskie uszko
wyciąga dzióbek zdziwiony
ciszą przerażenia
Odłamek lustereczka
przebił księżyc
siedem lat nieszczęścia
i srebrny trupek
zakopany pod takimże świerczkiem
w ogródku z lampionikami


XII 2001

znaczy srebro zdeponowane w banku ziemskim plus nelegalny ubój.. Całkiem nieźle...

Czuję zapach ziemi,
Jakoś mnie teraz nie przeraża,
Jest raczej swojski, znajomy,
Jestem pokarmem,
Tysiące istot czerpie siły z mego truchła, by żyć,
Dziwne, wcale mnie to nie przeraża, już nie,
Aha, więc tak sobie Bóg poukładał nieskończoność,
Będę dalej żył życiem tych istotek,
Ich potomstwa, następnych pokoleń,
Będę ich cząstką, dałem im energię,
One to wykorzystały,
Przekazały mnie innym dalej,
Zespoliłem się z Ziemią chemicznie,
Rozłożony na pierwiastki,
Sprytne, dlatego jest Bogiem,
A ja to pojąłem dopiero teraz,
Ale pojąłem i już wiem,
Inni też się dowiedzą,
Tak samo późno jak ja,
Ale się w końcu dowiedzą,
Że tajemnica jest prosta,
A my tylko wszystko komplikujemy,
Ze strachu, w nadziei, z niewiedzy...